swiat_Preakness_Stakes_1 - Stadnina Pegaz

Menu główne:

Po emocjach związanych z Kentucky Derby, powracamy z kolejną serią artykułów, która tym razem skupiać się będzie na amerykańskiej Drugiej Koronie – gonitwie Preakness Stakes. W poniższej publikacji przedstawimy najważniejsze fakty i ciekawostki dotyczące tego biegu. W kolejnej zapoznamy Was z tegorocznymi uczestnikami wyścigu

143.

PREAKNESS STAKES

Preakness Stakes, druga korona dla trzyletnich koni w USA, rozgrywany jest każdego roku, w trzecią sobotę maja na torze Pimlico w Baltimore (Maryland).

Jest to wyścig klasy G-1, ogiery i wałachy niosą tam wagę 57 kg, a klacze 55 kg. W puli nagród znajduje się półtora miliona dolarów.

Preakness Stakes rozgrywany jest na dystansie 9,5 furlonga (1910 m). Gonitwa nazywana jest też "The Run for the Black-Eyed Susans", gdyż zwycięskiego konia dekoruje się derką ze stokrotek specjalnie ubarwionych na wzór kwiatu charakterystycznego dla stanu Maryland - Rudbeckia Hirta.

Z tradycji tej powstaje pewien kłopot, ponieważ wspomniane kwiaty w stanie Maryland kwitną dopiero na przełomie czerwca i lipca, więc w okresie gonitwy trzeba domalowywać im czarne, charakterystyczne elementy. W latach późniejszych zamiast stokrotek zaczęto używać chryzantem, co również wymaga użycia czarnego sprayu.

Tradycyjnym napojem Preakness Stakes jest Black-Eyed Susan. Choć nazwa się nie zmienia, przez lata istniało kilka "oficjalnych" przepisów na ten drink. Wódka i sok pomarańczowy są przeważnie dominującymi komponentami koktajlu, ale czasami używa się dodatkowo whisky lub rumu. Pierwszy koktajl, który przyjął nazwę Black-Eyed Susan, łączył rum i wódkę z równymi częściami soku pomarańczowego i ananasowego. Co i raz recepta na drinka się zmienia, ale jedno jest pewne – to wspaniały napój, idealny do sączenia w trakcie oglądania wyścigu.

19 maja 2018 roku ten prestiżowy wyścig zostanie rozegrany po raz 143. Gonitwę nazwano na cześć ogiera Preakness (ur. w 1867 r. po Lexington od Bay Leaf po Yorkshire), własności Stables Preakness i Miltona H. Sanforda.

Sam tor Pimlico powstał trzy lata przed ustanowieniem tej prestiżowej gonitwy. Ogier Preakness w dniu otwarcia obiektu, 25 października 1870 roku, wygrał wyścig o nazwie Dinner Party.

Pierwszy Preakness Stakes odbył się 27 maja 1873 roku. Triumfował w nim ogier Survivor, o 10 długości bijąc resztę stawki. Przewaga ta, z uwagi na margines zwycięstwa, przez długie lata uważana była za jedno z najbardziej spektakularnych zwycięstw. W 2004 roku, kiedy to ogier Smarty Jones ograł konkurentów o 11 1/2 długości, Survivor musiał uznać wyższość rywala, młodszego od siebie o… 131 lat.

W 1889 roku George "Spider" Anderson został pierwszym afro-amerykańskim dżokejem, który wygrał Preakness.

Do 1932 roku przez 11 lat w kalendarium wyścigów gonitwa Preakness Stakes poprzedzała Kentucky Derby. Z kolei 12 maja 1917 roku i 13 maja 1922 roku oba prestiżowe biegi odbywały się w tym samym dniu.

Obecnie Preakness rozgrywany jest w trzecią sobotę maja, dwa tygodnie po Kentucky Derby i trzy tygodnie przed Belmont Stakes (stanowiącym tzw. trzecią koronę).

W chwili, gdy uczestnicy biegu idą na tor, odśpiewywana jest pieśń "Maryland, My Maryland". Po zatwierdzeniu wyniku gonitwy, na szczycie kopuły budynku Old Clubhouse wiatrowskaz przemalowywany jest na barwy zwycięskiej stajni. Nie trzeba chyba dodawać, że ów „kurek na dachu” ma kształt konia z jeźdźcem na grzbiecie. Wiatrowskaz przez okrągły rok przypomina wszystkim triumfatora Preakness Stakes. Tradycja ta rozpoczęła się w 1909 roku, kiedy piorun zniszczył wiatrowskaz i Maryland Jockey Club zlecił ślusarzowi stworzenie go w nowej formie. Rzemieślnik pomalował swoje dzieło barwami ówczesnego zwycięzcy, ogiera Effendi. I tak działo się przez kolejnych ponad sto lat.

Właściciel zwycięskiego konia dostaje replikę pucharu Woodlawn Vase.

W 1918 r. do wyścigu o "Drugą Koronę" zapisano aż 26 koni. Wówczas rozegrano tę gonitwę w dwóch seriach, przez co ostateczny wynik nie ograniczył się do jednego zwycięzcy. Obecnie do startu nie ma prawa stanąć więcej niż 14 koni.

Długości tej gonitwy ulegały siedmiokrotnie zmianie na przestrzeni lat. Obecnie konie ścigają się na dystansie 1 i 3/16 mili (1910 m).

Dystanse Preakness Stakes na przestrzeni lat:

- 1 1/2 mile (2,41 km): 1873-1888, 1890

- 1 1/4 mili (2,01 km): 1889

- 1 1/16 mil (1.71 km): 1894-1900, 1908

- 1 mila i 70 jardów (1,67 km): 1901-1907

- 1 mila (1,61 km): 1909, 1910

- 1 1/8 mili (1.81 km): 1911-1924

- 1 1/16 mil (1,91 km): 1925-obecnie

Najskuteczniejsi jeźdźcy w Preakness Stakes:

-Eddie Arcaro: triumfował 6 razy, w tym dwa kolejne zwycięstwa w latach 1950-51

-Pat Day: wygrywał 5 razy, w tym trzy kolejne zwycięstwa w sezonie 1994-96

-George Barbee, Bill Hartack i Lloyd Hughes: odnieśli po trzy zwycięstwa

Najskuteczniejsi trenerzy w Preakness Stakes:

- R. Wyndham Walden: triumfował siedem razy (1875, 1878, 1879, 1880, 1881, 1882, 1888)

- Thomas J. Healey, D. Wayne Lukas: wygrywali po pięć razy

- Jim Fitzsimmons, Jimmy Jones, Bob Baffert: odnosili sukcesy po cztery razy

- John Whalen: triumfował trzy razy

Czołowym hodowcą i jednocześnie właścicielem, który najwięcej razy wygrał Preakness Stakes, jest stadnina Calumet Farm, której podopieczni zwyciężali w prestiżowym biegu w roku 1941, 1944, 1947, 1948, 1956, 1958, 1968 oraz 2013.

Do dnia dzisiejszego nie pobito rekordu toru na tym dystansie, który w 1973 roku ustanowiony został przez konia wszechczasów, Secretariata i wynosi on 01:53.

W trakcie 142 rozegranych Preakness Stakes tylko 5 klaczy triumfowało w tej gonitwie:

1903 - Flocarline

1906 - Whimsical

1915 - Rhine Maiden

1924 - Nellie Morse

2009 - Rachel Alexandra, której wygrana była ewenementem, bo mało który koń (a co dopiero klacz) mógł dokonać tego wyczynu startując z 13. boksu. Dodatkowo, Rachel Alexandra została zgłoszona do gonitwy po terminie, a zapis dodatkowy kosztował właścicieli 100 000 dolarów.

W tym roku - jak prawie w każdym, głównym faworytem jest derbista z Kentucky Derby. Jak wiadomo, będzie nim ogier Justify, który w imponującym stylu wygrał Bieg Po Róże w pierwszą sobotę maja. Czy starczy mu sił, by sięgnąć po drugą, a potem trzecią koronę? Przekonamy się niebawem.